คิดถึงรถโรงเรียนของเราจังเลย
ชีวิตเด็กต่างจังหวัดในสมัยก่อนเมื่อย้อนกลับไปประมาณสามสิบกว่าปีก่อน การได้เข้าเรียนดี ๆ นั้นช่างแสนลำบาก ด้วยความที่บ้านอยู่ไกลห่างจากตัวเมืองถึงสามสิบกิโลเมตเราจึงต้องอาศัยรถโรงเรียนเดินทางไป – กลับ บ้านและโรงเรียนทุกวัน นั่นเป็นความตั้งใจของพ่อแม่ที่อยากให้ลูก ๆ ได้เข้าเรียนในโรงเรียนที่พวกท่านคิดว่าดีที่สุด การเข้าเรียนในเมืองวันแรกของเด็ก 6 ขวบ จึงไม่ง่ายเลยสำหรับเรา ทุกอย่างใหม่หมด ด้วยความที่เราไม่เคยเรียนอนุบาลมาก่อน ไม่เคยมีประสบการณ์การนอนกลางวัน เล่นกับเพื่อน ๆ เมื่อต้องไปเรียนอายุถึงเกณฑ์ขึ้น ป.1 ก็ต้องเรียนไปซะดื้อ ๆ อย่างนั้น ตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าแปลกอะไร แต่พอโตขึ้นถึงได้รู้ว่าเราไม่เคยได้เรียนอนุบาล แต่ก็ไม่อยากถามพ่อแม่ว่าทำไมเราไม่ได้เรียนเหมือนเด็กคนอื่น ๆ คิดซะว่าเป็นข้อดีได้เรียนเร็ว และเรียนผ่านมาได้ด้วย ณ วันแรกที่เข้าเรียน มันเป็นความรู้สึกที่หลากหลายอย่างบอกไม่รู้ มีทั้งความสับสนในภาษา ที่เราไม่เคยจะพูดมาก่อน ด้วยความที่เป็นเด็กอิสาน พูดภาษาอิสาน พอต้องมาเจอคุณครูเจอเพื่อน ๆ ในโรงเรียนเอกชนที่พูดภาษากลาง เลยเกิดความสับสน ไม่เข้าใจ ไม่กล้าพูดปะปนอยู่ในคราวเดียวกัน เราจำช่วงเวลานั้นได้ ในตอนนั้นเราได้กลายเป็นพูดน้อย พูดน้อยมากถึงกับผู้ใหญ่บางคนถามพ่อเราว่า ลูกคุณเป็นใบ้เหรอ? เมื่อเวลาผ่านไป ก็ค่อยปรับตัวค่อยเป็นค่อยไปและสามารถเข้ากับกลุ่มเพื่อน ๆ ที่พูดภาษากลางได้เป็นอย่างดี ! เมื่อเริ่มสนิทสนมกับเพื่อน การเรียน การเล่นจึงไม่มีปัญหาใด ๆ เป็นไปในทางที่ดีด้วยซ้ำ แม้จะพูดน้อยแต่ผลการเรียนของเรานั้นไม่ได้น้อยเลยล่ะ ประสบการณ์ในวัยประถมมีเยอะ แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากเล่า คือ ความทรหด ที่ฝึกเราสองพี่น้องให้เป็นคนมีความอดทนจนถึงทุกวันนี้ นั่นก็คือ การนั่งรถโรงเรียน ยังไงถึงบอกว่าทรหด เราต้องนั่งรถโรงเรียนทั้งไปและกลับทุกวัน วันละไม่ต่ำกว่าชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมง รถโรงเรียนของเราเป็นรถบัสขนาดกลาง มีนักเรียนในสายเดียวกันประมาณสามสิบคน แน่นอนว่าบ้านเราซึ่งอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองถึงสามสิบกิโลเมตรนั้น คือ บ้านที่ไกลที่สุดในสายนี้ เรากับน้องสาวจึงได้สิทธิ์พิเศษคือ รถโรงเรียนจะขับตรงดิ่งจากตัวเมืองไปบ้านของเราสองคนก่อน บางครั้งเราก็ปล่อยให้รถโรงเรียนรอ (จะบอกว่าบางครั้งก็ไม่ได้เพราะบ่อยครั้งมากที่รถโรงเรียนต้องรอเราสองพี่น้องแต่งตัว บางครั้งเพิ่งอาบน้ำเสร็จรถมาก็จอดรอหน้าบ้านเราแล้ว !…
